İnsanların içinde zaman zaman kendini gösteren, fark edilince ölümün yüzünü görmüşçesine sarsan, panikleten bir boşluk hissi vardır. Bu hissi duyan süratle ondan kaçmaya, onu yok etmeye çalışır.  Bu his neyin nesidir? Bu hissin tamamen yok olması mümkün müdür?

            Boşluk hissine varoluş sancısı da diyorlar. Bunun asıl nedeni kişinin kendisi olamamasıdır. Kendi olan kişi aklının ermediğine, içine sinmeyene itiraz eder.  Oysa sistem itaat edecek fertler yetiştirmeye çalışır. Bunun için doğan bebekleri, itaat eden olmaları için, itinayla onaylanmaya, sevilmeye, güvene muhtaç yetiştirir. Böyle yetişenler muhtaç olduklarına kul olmaya hazırdır. Bunlar kendi olmaktan vazgeçip sistemden onay alacak bir vitrin inşa ederler.  Böylece bir kendi, bir de vitrini olmuş olur. Bir başka deyişle bütünlüğü bozulmuş, içinde ikilik olmuştur. Vitrini için yaşayanlar, kendinden mahrum kalırlar. Boşluk hissi kendinden mahrum kalmanın eseridir.  

            Boşluk hissiyle başa çıkabilmek için insanlar kabaca iki gruba ayrılırlar. Birinci grupta olanlar,  boşluk hissinden, daha doğrusu kendinden kaçarak kurtulmaya çalışmaya çalışırlar. Bu yol sisteme hizmet ettiği için sistem bunlara yardım eder. Boşluk hissinden kurtulmak istiyorsan şu arzu nesnelerinden birine sahip olmalısın der. Sistem en iyi uzmanların yardımıyla; her durum için farklı farklı, çeşit çeşit cazibeli arzu nesneleri üretir.  Reklamlarla o nesneye ulaşanların boşluk hissinden kurtulacağı mesajını verir. Bu arzu nesnesinden birine ikna olanların bir hedefi olmuş olur. Bir hedefe kilitlenen kişi büyük bir motivasyonla yoğun bir mücadeleye başlar. Bu yoğun mücadele boşluk hissine çok harika bir perde olur. Bu esnada boşluk hissi duymadığı için kişi kendinin doğru yolda olduğunu düşünüp mutlu olur. Hedefine ulaşır ulaşmaz perde ortadan kalktığı için boşluk hissi ben buradayım der. Büyük bir hüsran yaşar ve mücadele etmenin ona iyi geldiğine kanaat eder. İşte o zaman hemen yeni bir hedefe ikna olur.

            Bir hedef peşinde koşacak gücü olmayanlar kısa süreli kaçınma yöntemlerine başvururlar. Sitem bunlar için de seks, oyun, kumar, uyuşturucu vb. gibi çok cezp edici arzu nesneleri sunar. Bu duygudan kısa süreyle kaçınmak, bunun yeniden geleceğini bilmek ve beklemek paniği artırır. Bu yöntem içtikçe susuzluğu artıran tuzlu su içmeye benzer.

            İkinci grup, bu hissin kaynağı kendimizden mahrum olmak ise buna çare bulalım diyenlerdir. Çare bütünleşme yolculuğuna çıkmaktır. Bunlar boşluk hissini bütünleşmeye çağrı kabul ederler. Bu çağrıya uyanlar öncelikle bu hissi kabul ediyor ve anlamaya çalışıyorlar. Her insan eksik olduğu için bu hissin tümüyle yok olmasının mümkün olmadığının farkına varıyorlar. Bu histen tümüyle kurtulmanın yegane yolunun bir bebek kadar bütün olmaktan geçtiğini kavrıyorlar. Bu yolda ne kadar yol alınırsa o kadar bu hissin azalacağını biliyor ve yürümeye devam ediyorlar.