Kendini beğenmiş insanlar pek sevilmez. Çünkü diğerlerine ben sizden büyüğüm, üstünüm, güçlüyüm, sizden farklıyım mesajı verirler. Bu mesajla diğerlerini küçümsemiş olurlar. Küçümsenmek insanı fena incitir. Oysa uzmanlar; ‘İnsan kendini sevmeli, kendine güvenmeli, kendi ile barışık olmalıdır. Kendini seven başkalarını sevebilir, kendine güvenenler başkalarına güvenebilir, kendi ile barışık olan başkaları ile barışık olabilir,’ diyorlar.  

Şimdi iki faklı kendini beğenmiş tanımı ortaya çıktı. Bu durumda kendini beğenişlik iyi mi, kötü mü? Burada ince bir ayrım vardır. Birinciler kendini beğenmiş görünenlerdir, bunlar ukala ve kibirli tavırları ile hemen kendilerini belli ederler. İkinciler, gerçekten kendini seven, kendine güvenen ve kendi ile barışık olanlar, bunlar rol yapmadıkları için doğal davranırlar. İnsanlar karşısındakinin doğal davranıp davranmadığını kolayca anlarlar.  

Kendini beğenmiş görünenler, aslında kendini beğenmezler. Bu yanını gizlemek için korkakların cesur, cimrilerin cömert görünmeye çalıştıkları gibi bunlarda kendini beğenmiş görünmeye çalışırlar.  

 İlgisiz, başarısız ve hatalı ailelerde yetişen çocuklar alması gereken beğeniyi, takdiri doyasıya alamıyorlar. Bu yüzden defalarca hayal kırıklığına uğruyorlar ve buradan yaralanıyorlar. Bu yarayı başkalarından saklayarak, yaranın yeniden kanamasını önlemeye çalışıyorlar. Özellikle reddedilmek yarayı fena kanattığı için en çok bundan kaçınmaya çalışıyorlar. Beğeni açlığını doyurabilmek için başkalarını kendine hayran bırakmayı ve takdir görmeyi en büyük amaç ediniyorlar. Bu amaç uğruna kusursuz, mükemmeliyetçi olmaya çalışıyorlar. Bütün bunları her daim yapabilmek için katı ve prensipli davranmak zorunda kalıyor hiç esneyemiyorlar.  

İnsanın en büyük zorluklarından biri kendini görememesidir. Aslında görmek isteyen görebilir. Nasıl aynalar dış görünüşümüzü gösteriyorsa, insanlar arası ilişkiler de iç dünyamıza ayna tutar. Ancak insanlar kendi iç dünyaları hakkındaki kanaatlerine inanarak yaşamayı tercih ediyorlar. Bu bir nevi kendini aldatmaktır ama buna ihtiyaçları oluğu sürece bundan vazgeçemezler. Hal böyle olunca ‘Kendini beğenmişler’ de kendilerini göremezler.  

İnsanların iç dünyalarına bakmaması bir savuma mekanizmasıdır. Belli ölçülerde ruh sağlığına iyi gelir. ‘Kendini beğenmişler’ kendinden nefret ettikleri için iç dünyalarına hiç bakamazlar. Yaranın derinliği nispetinde kendini beğenmişlik derecesini yükseltirler. Tabii bu durum onların daha öfkeli ve üzüntülü olmalarına sebep olur. Kısmet olur acının kaynağının kendi içlerinde olduğunun farkına varabilirlerse yaralarının iyileşmesi için çok önemli bir adım atmış olurlar.