Bir bebek daha doğduğunda kendine özgü koşullara gözlerini açmış olur. Eğer fiziki bir eksikliği olmazsa çok daha şanslıdır. Daha sonra ailesinin sosyal ve ekonomik durumu, çevrenin etkisi, okulların etkisi ile bu dünyaya tutunmanın bir yolunu bulur.  

            Dünyaya tutunmanın bin bir yolu vardır. Kimi güçlü olması gerektiğine karar verirken kimi pasif kalmayı yeğler. Kimi örselenmiş olduğundan kimseye güvenmezken, kimi çok şımartıldığı için kendini dünyanın merkezi sanır. Her kim nasıl yol tutarsa tutsun önüne engeller muhakkak çıkacaktır. Her engel onu yeni bir yol bulmaya davet edecek, yeni bir tercihe zorlayacaktır.  

            İşte bu tercihler o insanın dünyasının yaratıcısı olacaktır. Çünkü bir sorun karşısında o soruna geçekçi yaklaşmak var, bir de gerçeğin acı yüzünden korkup umuda, teselliye sığınmak var. Yeteri kadar güçlü olmayanlar gerçeğin acı yüzünden kaçınmayı tercih eder. Çok az sayıda insan teselli ve umut ile tatmin olmaz. Bu insanlar bu durumu uyuşturucu ile idare etmek gibi görürler ve gerçeği ararlar.  

            Teselli ve umuda sığınanlar ömürlerini beyaz atlı prensini bekleyerek geçirirler.  Başlarına gelenlerin kendi tercihlerinin sonucu olduğunun farkına varamazlar.  Acıdan kaçınana kaçına idare edelerken başlarına umulmadık bir şey gelmiş sanırlar. Bunun çözümü için ya güçlü birinin ya da tanrının yardımını umarlar. Umdukları gibi olmazsa umutlarını tazeleyecek yeni bir şey bulurlar.  

            Olan biteni sorgulayanlar, dünyamın yaratıcısı büyük oranda benim tercihlerim diyebilir ve bunun sorumluluğunu alabilirler. Bu sorumluluğu alanlar, başıma gelenlerin sorumlusu benim diyebilir.  İşin gerçeği bu olduğuna göre, her kim ne yaşıyorsa sorumlusu kendisidir. Bunun farkına varmayanlara yardım dilemez, edilemiyor. Çünkü onlara başına gelenlerin sorumlusu sensin demeniz gerekiyor. Bir insanı suçladığınızda size kızacak ve yardımınızı reddedecektir. Birine yardım etmenin tek koşulu, o kişinin yardım talep etmesidir. Zaten sadece çıkış yoluna yakın insanlar yardım isterler  

            “Sorgulanmamış hayat yaşamaya değmez” demiş, Sokrates. Bir kere sorgulamaya başlayanlar, iflah olmaz bir derde düşmüş gibi olurlar. Elbette sorguladıkça gerçeklere yaklaşırlar. Bunlardan öğrendikleri ile dünyalarını yeniden yaratabilirler.