Belirsizlik bir süre sonra neyin nasıl olacağını kestirememektir. Bu belirsizlik yani öngörülemeyen gelecek insanın güven duygusunu alt üst eder.  Kişi hem hayati tehdit hisseder hem de çaresizdir. Çaresizlik en can yakıcı duygudur. Bu yüzden insanlar mümkün olduğunca çaresizlikten ve belirsizlikten kurtulmanın yollarını ararlar.  

            Kimileri; çaresiz, aciz olmayı kabul edemez ve hayatı kontrol etmeye kalkışırlar. Bunu başarabileceğini sananlar, doğa kanununu değiştirmeye talip olduklarının farkında değildirler. Elbette akıllıca tedbirler alarak nispi sonuçlar alabilirler ama asla istediklerine erişemezler. Sık sık hayal kırıklığına uğramalarına rağmen acizliği kabul etmemek için vazgeçmezler. Artık onlar için mücadelenin kendisi hayatın amacı haline gelmiştir.      

            Kimileri maddi yönden güçlü olmak peşindedir. Eğer güçlü olurlarsa belirsizlik kaygısı diye bir şey olmayacağını sanırlar. Zira karşısına çıkabilecek tüm sorunları gücüyle tuz buz edeceğini ve belirsizlik yaşamayacağını hesap ederler. Bu hesap pek yanlış sayılmaz ama tam doğru da değildir. En güçlü insanların bile ölüm karşısında bir şey yapamadığına sıkça şahit oluruz.  

            Üçüncüsü, kendisini koruyup kollayacak, dar gününde yardımına koşacak akraba, eş, dost edinmek. Bu da kendine arka çıkacak insanlar yaratıp güçlü olma isteğidir. Bu insanlar aile kurup eş dost edinirlerse çaresiz kalmayacaklarını düşünürler.   

            Hayatı kontrol etme mücadelesi, asla galip gelinemeyecek beyhude bir mücadele değil midir? Hal böyle olmasına rağmen acizliği kabul edemeyenler bu beyhude mücadeleden vazgeçmiyor. Maddi güç biriktirenler muradına ermek yerine bir gün lazım olur diye daha çok biriktirmeye devam ediyorlar. Kimileri bana arka olsunlar diye insanlara yaranmaya çalışırken içlerinden geldiği gibi davranamıyorlar. Neticede hayatı kontrol edebilecekleri yanılgısı ile yavan bir hayat yaşıyorlar.  

            İnsanların belirsizlik istememesinin asıl nedeni, yakıcı duygulardan kaçınmaktır. Hayatımızda sevinç, zevk, neşe, mutluluk haz kadar, acı, üzüntü, keder de var. Bu duyguların bazılarından kaçınmak mümkün olmadığı gibi gerekli midir?  İnsanı acıların insan yaptığı söylenir. Hayat doğası gereği bilinemez öngörülemezse onu öyle kabul edip onunla akmak, ona kendini bırakmak daha iyi olmaz mı?  

Zaten bunu mecburen yapıyoruz yapmasına da bunu kabul edemeyenler, bir de kabul edenler var. Kabul edemeyenler;  her gün yenilip, sabah kaldığı yerden mücadeleye devam ediyorlar. Bunlara sorarsanız hayat çok zordur ve mücadele etmek gerekir. Kabul edebilenler ise dinginleşiyorlar.