Gün gün boşanma oranları artıyor. Böyle giderse daha da artacağa benziyor. Ne oluyor, neden oluyor da günümüzde boşanmalar artıyor? Orta yaşın üstündekilere sorarsanız gençlerin tahammülü azaldı.  

            Acaba gençlerin tahammülü mü azaldı, yoksa özgürlüklerine daha mı düşkünler? Bence gençler özgürlüklerine daha düşkünler.  

            Ortalama elli yıl önceki evlilikleri, klasik evlilik diye tanılayalım. Bu dönemdeki evlilikler, geleneklere uygun şekilde yapılan hesap kitap evliliğiydi. Klasik evlilikte eşler toplumun kendine uygun gördüğü görevleri baştan kabul ediyor, bir birilerine; ‘Bir yastıkta kocama’ sözü veriyorlardu. Dahası birbirlerine; ‘Sen bundan sonra benimsin, artık tapun bende,’ diyor, eşinin sahibi olduğunu düşünüyordu.  

Bu düşünceler lafta kalmıyor hayata geçiriliyordu. Eşlerin birbirlerine kendini adaması bekleniyordu. Eşlerin başka bir karşı cinse ilgi duyması, ya da ilgi görmesi zinhar yasaktı. Taraflar birbirlerini denetliyor, görevlerini eksiksiz yapmasını bekliyordu. Görevini aksatan taraf derhal eleştiriliyor, yargılanıyor, suçlanıyordu. Dahası güçlü olan, diğerine şiddet uyguluyordu. Genellikle kadın muhtaç konumda olduğundan, erkek egemen bir evlilikti ve katlanmak daha ziyade kadına düşüyordu. Boşanmak ayıplandığı, kınandığı için, yaşanan sorunları gizliyorlar, ‘Kol kırılır yen içinde kalır’ deyip sineye çekiyorlar, katlanıyorlardı. Zaten muhtaç durumdaki kadının boşanması imkansıza yakındı. Velhasıl neresinden bakarsan bak insan doğasına uymayan ve bireysel özgürlüğü ciddi derecede kısıtlayan bir kurumdu. Elbette bu evliliklerin tamamı berbat demiyorum. O dönemin şartları böyleydi, başka türlüsü olamazdı. Zaten koşullar ne olursa olsun, akıl ve empati değirmeni kurabilen eşler, her koşulda ortaya çıkan sorunları un ufak edebilirler.  

O zamandan bu zamana köprülerin altından çok sular aktı. Bireysel özgürlükler daha çok talep edilir oldu. Klasik evliliklerdeki özgürlük kısıtlamasına günümüz gençleri artık razı gelmiyorlar. Bu gençlerin özgürlük talebi öyle canın istediğini yapmak, arzularını tatmin etmek değil bence. Onlar birine muhtaç olarak yaşamayı içlerine sindiremiyorlar ve bireysel özgürlük kısıtlamalarına isyan ediyorlar.  

Bu olanları iyi, kötü, güzel, çirkin, bozulma, çürüme vb gibi görenlere katılmıyorum. Bu olanları değişimin ve dönüşümün kaçınılmaz sonuçları olarak görüyorum.