Çok büyük haksızlığa uğradıklarını, mağdur edildiklerini düşünenler; ‘Benim hayatım roman’ derler. Yaşadıkları acıları hatırladıkça ah çeker efkarlanırlar. Bu acıdan kurtulmanın bir yolunu bulamadıkları için de ‘Keşke acı anılarımı hafızamdan silecek bir ilaç olsa, onu içip hepsini unutsam,’ derler.
Acı anıların depolandığı hafıza bölümüne; ‘Psikolojik hafıza’ diyelim. Sadece acıları hatırlatan bir odak olan psikolojik hafızayı silmek mümkün müdür?
Silmek elbette mümkün değildir. Ancak etkisi azaltılabilir, hatta sıfırlanabilir. Bunu yapabilenler var. Ancak hap yutmak, hipnoz yaptırmak vb gibi mucizevi bir çözümü yok.
Peki, yapabilenler nasıl yapmış, nasıl bir yol izlemiş buna bakalım:
Birincisi her şeyde olduğu gibi bunu istemek lazımdır. ‘Nasıl yani bunu istemeyen olur mu?’ diyorsanız, çok yanılıyorsunuz. Çünkü mağduriyet bu coğrafyada çok ekmekli bir iştir. Ne zaman biri çıkıp mağduriyetini anlatmaya kalksa, kendini ilgiyle dinleyecek birileri muhakkak bulunur. Çünkü mağduriyetini anlatan ilgi görmekten, dinleyen kendi haline şükretmekten memnundur. İlgi, bir insan için paha biçilmez bir kazanç olduğu için, pek çok insan bu ilgi kaynağından yani psikolojik hafızasından kurtulmak istemez.
İkincisi; yaşadığı acıları hatırlatıp kendini üzen merkezin, ‘Psikolojik hafıza’ olduğunu fark etmeli. Sonra kendine; ‘Ben nasıl oluyor da seneler evvel yaşadığım şeylere üzülüyorum? Niçin yaşanmış pek çok şeyi unutuyorum da acı veren şeyleri dün gibi hatırlıyorum? Geçmişte takılıp bu günümü, bu anımı neden kendime zehir ediyorum? Neden bazıları gibi dün dündür, bugün de bugün, diyemiyorum?’ diye sorgulamalı. Sorgulayanlar, hafızalarına kazınan o olayların aslında gündelik, basit duygusal tepkiler olduğunu ancak bunu dehşetengiz olarak algıladıklarını göreceklerdir.
Üçüncüsü; çözüm bulmaktır. Gerçek çözüm arayan, ‘Demek ki asıl sorun benim algımdaymış. Öyleyse ilk iş algımı değiştirmenin çaresini bulmalıyım,’ diye düşünür. Bunu diyebilenler, başına gelenlerin sorumluluğu üstüne almış ve kendini değiştirmeye niyet etmiş olurlar. Böylece en önemi eşik aşılmış olur.
Hayatının sorumluluğunu üstüne alan kişi, her yaşadığı şeyde daha iyisini nasıl yapabileceğini anlamaya çalışır. Bu yola giren gün gün daha çok şeyin farkına varır. Farkına vardıkça algısı değişir, değiştikçe psikolojik hafızanın etkisi azalır.
