Mükemmel bir eş arayan bir adam varmış. Yakın arkadaşı, “Daha aradığını bulamadın mı? Ne zaman yuvanı kurup düzen tutacaksın?” diye sormuş.  Adam, “Mükemmel bir eş bulmak istiyorum. Böyle biri bir türlü denk gelmiyor,” demiş.  

            Aradan uzun yıllar geçmiş, mükemmel eş arayan adam yetmiş yaşına gelmiş. Yakın arkadaşı, “Arkadaşım neredeyse ölümün yaklaştı hala aradığını bulamadın mı?” diye, tekrar sormuş.  Adam, mükemmel bir eş bulmadan mutlu olamam. Bu yüzden daha azına razı olamıyorum,” demiş. Arkadaşı, “Şimdiye kadar hiç istediğin gibi biri karşına çıkmadı mı?” diye sormuş. Adam, “Evet bir zamanlar tam böyle bir kadın bulmuştum.”  “O zaman neden o kadınla evlenmedin?” diye atılmış arkadaşı. Adam, üzgün bir şekilde, “O da mükemmel bir eş arayışındaydı,” demiş.  

            Hayatından memnun olmayanlar, acıyla yaşayanlar,  umuda sarılırlar. Bugün acıyla geçti ama yarın güzel olacak umudu ile kalplerinde sevinç serpintisi hissederler. Bu serpinti onlara yaşam sevinci gibi görünür. Bununla avunur daha fazlasını aramazlar.  

            Acılarını ortadan kaldırmak yerine onları umutla avutmak, gerçekle temas etmekten itina ile kaçınmaktır. Kendilerine bakacak gözü, gördüğü gerçeklere çare bulacak aklı, bunlara dayanacak yüreği olmayanların başka seçeneği yoktur. Başka seçeneği olmayanlar, yarın güzel olacak diye bugünü acı ile geçirirler.  Yarın da aynı şey olur, sonra da hikayedeki adam gibi, ideali arayarak ömrünü tüketirler.  

            Gerçekle temas etmeyi göze alabilenler, neden acı çektiğini anlamaya ve ondan kurtulmaya çalışacaktır. Bu yola girenler, acılarının kaynağının büyük ölçüde kendi düşünceleri olduğunu göreceklerdir.  

Ah o düşünceler, değişmesi, dönüşmesi imkansız sandığımız, hatta değiştirilmesi, dönüştürmesi teklif dahi edilemez sandığımız düşünceler. Kendimizin sandığımız ama atalarımız tarafından kafamıza kakılmış düşünceler.  ‘Şu ideale ulaşmadan mutlu olamazsın’ şablonuyla, bizi yarına baktırıp, bugünümüzü harcayan düşünceler. Bizi kendimize kör eden, topluma kul eden düşünceler. Eskimiş, hayata uymayanlarını dahi sahiplenerek, hayata yabancılaştıran düşünceler…  

            Gerçeklerle temas etmekten kaçınanlar, mutluluğu yarın bulacağım umudu ile avunacaklardır. Umudun verdiği cılız sevinç, sefil hayatlarını bir nebze yaşanır kılacaktır. Hayatı dolu dolu, sevinçle, coşkuyla yaşamak isteyenler, buna razı olmayacaklardır. Bu yüzden gerçeklerle yüzleşecek, değişemezi değiştirecek, dönüşemezi dönüştürecektir.