Kıtalar arası yük taşıyan bir gemide, gemi personelinden başka bir de rahip varmış. Rahip gemide gece gündüz yolculuğun selameti için dua ediyormuş. Gemi personeli senin duan işe yaramaz diye alay ediyormuş. Rahip bunlara aldırmadan duasına devam ediyormuş ama personel gün gün alay etmenin dozunu artırmış. Rahiple alay etmek bunların eğlencesi haline gelmiş. Giderek iş çığırından çıkmış adam dua ederken başına ayakkabı bile atmaya başlamışlar.  

            Bir gün gökyüzünden gür bir ses duyulmuş; “Ey benim sevgili kulum, sana yapılanları görüyorum. Sen iste bu gemiyi hemen ters yüz edeyim.”  

            Rahiple alay edenler dehşete kapılmış ve hemen onun önünde eğilmişler; “Lütfen bizi affet,” diye yalvarmaya başlamışlar. Rahip duasını bitirmiş, “Siz hiç merak etmeyin,” demiş. Gökyüzüne dönmüş; “Tanrım, bu konuşan sen olamazsın bu ses şeytanın sesine benziyor. Eğer tersyüz etme gücünü kullanmak istiyorsan, bu insanların anlayışını tersyüz et. Tekneyi tersyüz etmenin kime ne faydası var ki!” demiş.  

            Gökten cevap gelmiş; “Çok memnun oldum evladım. Sen doğru anladın. Önceki ses benim değildi. Şeytanın sesini tanıyabilenler, benim sesimi tanır,” demiş.  

            Rahibin, şeytanın sesini tanıması, Tanrı’yı memnun ediyor.  

            İnsanlar Tanrı’nın sesiyle şeytanın sesini nasıl oluyor da karıştırıyorlar?  

            Tanrının tek olduğunu herkes kabul ediyor ama dünyada 3000 civarında din ve mezhep olduğu sanılıyor. Herkes kendi dinini esas din sayıyor, diğerlerini rakip hatta düşman görüyor. Üstelik tüm dinler bu rekabeti destekliyor.  

            Herkes kendi dininden olmayana, sen yanlış yoldasın, demekle kalmıyor, onlara öteki diyor. Öteki dediklerini düşman görüyor yok etmeyi düşünüyor. İşin en hazin yanı ise, kendi tanrısının da böyle düşündüğünü sanıyor.  

            Bir kere ‘kendinden olmayanı öteki sayan, düşman gören ve yok edilmesi gerekir diyen,’ zihniyet oluşmaya görsün. İş buraya varınca bunlar bu yolda her şeyi mubah sayıyorlar. Düşmanlarını yok etmeye güçleri yetmediğinde şeytanca pusulara başvuruyorlar.    

            Pusu kuranlar, ötekilere tanrı kelamı diye şeytanın kelamını yutturup yanlışa sevk etmeye çalışırlar. İşin içinde bu kadar çok şeytanlık girince, Tanrı’nın sesi ile şeytanın sesini ayırt etmek kolay olmayacaktır.