Bir anne çocuğuna hiçbir şey yediremiyormuş. Çocuk önüne ne konursa konulsun, beğenmiyor, onda mutlaka şikayet edecek bir şey buluyormuş. Çaresiz kalan anne bir psikiyatriste gitmeye karar vermiş. Araştırmış ve en iyi doktora çocuğunu götürmüş.  

            Doktor, çocuğu muayene etmiş, “Ben bu çocuğun sorununu çözerim, ben bu konuda çok iddialıyım,” demiş. Önce çocuğu ikna etmeye çalışmış; bunun için çocuğa yemeklerin önemini, gerekliliğini uzun uzun anlatmış. Sonra da çocuğu cezp edecek tatlılar alıp ona sunmuş. Ancak çocuk tatlıların kiminin şeklinden, kiminin kokusundan, kiminin renginden şikayet ediyor ve yemiyormuş.  

Doktor ona bir şey yedirememesine rağmen pes etmemiş, “Peki söyle bakalım bana, dünyada yemek istediğin hiçbir şey yok mu?” diye sormuş. “Var demiş çocuk, ben solucan yemek istiyorum.” Doktor solucan bulmuş ve çocuğun önüne bir tabak solucan koymuş. Çocuk, “Bu kadar çok değil, ben sadece bir solucan, onu da kızartılmış olarak yemek istiyorum, ” demiş. Doktor çocuğun isteğini yapmış ve çocuğa servis etmiş. Bu kez çocuk; “İyi ama ben tek başıma mı yiyeceğim, yarısını da sen ye,” demiş. Doktor galiba sonuna geldik umuduyla, solucanın yarsını yemiş. Çocuk buna rağmen yemede isteksiz görününce; “Hadi bakalım, ne duruyorsun, ye artık şunu,” diye bağırmış.  

Çocuk, “Sen benim yiyeceğim yarımı yedin, o yarıyı ben yiyecektim, ben bunu yemem,” diye ağlamaya başlamış. Bu son olay, Doktor’u pes ettirmiş. Üzgün bir şekilde; “Bu çocuk şikayetten başka bir şey bilmiyor, ben onu tedavi edemem,” demiş.  

Hayatından memnun olmayanlar sürekli şikayet eder. Eder ama hiçbir şey değişmez.  

Hayat denilen şey dünyada bir ömür geçirmektir. Hayatın aranıp bulunacak bir anlamı yoktur. Her kim ona ne anlam verirse hayat ona göre öyledir. Yani ‘Hayatın anlamı’ denilen şey kişinin kendi yorumundan ibarettir. Herkesin yetişme koşullarına, eğitimine, bilgisine, tecrübesine göre bir birikimi vardır. Bu birikim herkeste farklıdır. İşte bu fark nedeniyle hayat kimine acı, kimine tatlı gelir. Bu yüzden her insanın dünyası farklıdır.  

Şikayet edenler, bir şeylerin yanlış olduğunu, yanlışların değişmesi halinde işlerin yoluna gireceğini umut ederler. Ederler ama bir şey değişmediği için, hikayedeki çocuk gibi şikayet etmeye devam ederler.  

Benim mutlu olmam için bir şeylerin değişmesi lazım diyenler, başkalarını değiştiremeyeceğinizi unutuyorsunuz! Ya memnun olmadığınız şeylerden şikayet ederek aynı sıkıntıları çekmeye devam edersiniz, ya da bakış açınızı değiştirmeye yönelirsiniz.