Ormanda kaybolan bir adam, gün boyunca tedbirli ve dikkatli bir şekilde yolunu bulmaya çalışıyor, karanlık çökünce bir ağacın tepesinde sabahlıyormuş. Üç gün böyle geçtikten sonra dördüncü günün sabahı, bir ağacın dibinde oturan bir başka adam görmüş. Onu görünce çok sevinmiş, çığlıklar atarak adama doğru koşmaya başlamış.  

            Sevinçle, gidip adama sarılmış ve “seni gördüğüme çok sevindim,” demiş. Diğer adamda aynı sevinçle ona sarılmış ve “Neden bu kadar sevinçlisin?” diye sormuş.  “Ben kayboldum. Üç gündür buralardayım, onun için seni gördüğüme çok sevindim. Bana yolu gösterirsin böylece kurtulurum diye düşünüyorum, ” demiş.

            Diğer adam,“Ben de kayboldum, ben de bana çıkış yolunu gösterecek birini bulmayı umuyordum,” demiş.

            Hikayede, kurtarıcı arayan adam, tıpkı kendi gibi birini bulmuş.

            Günümüz insanlarını anlatan güzel bir hikaye. Kendine yetemeyenler bir kurtarıcı veya yararlanacağı veya en hafifinden yaslanacak birini arıyorlar. Hoş bazı insanlar kurtarıcı olmak için çırpınıyor olsalar bile, onlar da kimseye yaranamıyorlar.

            Başkalarına yaslanmak isteyenler hesaplarını buna göre yapıyorlar.  Hesapları tutmayınca, başkalarını suçluyorlar. Şu sıralar insanlar sosyal medyaya içini döküyorlar. Oraya baktığımda; hesabı tutmayan çok insan olduğunu görüyorum. Bu insanlar kaçıncı kez avucunu yaladığında bundan vazgeçerler bilemiyorum.

            ‘İnsanlar tıpkı kendi gibi insanları kendine çekermiş,’ derler. (Bunun bir evren yasası olduğu söylenir.) Örneğin: Kullanışlı birini bulayım da onu kullanayım diyen biri, aynı kendi gibi birini cazip görünüyor ve onu kendine çekiyor. Sonra da her ikisinin amacı ötekini kullanmak olunca, hesaplar şaşıyor.

            Bu yasaya göre, kendine güvenen insan, tıpkı kendi gibileri kendine çeker. Kendine güvenen, kendine yetebildiği için, başkasından bir şey beklemez. Başkasından bir şey beklemeyen insanlar hayal kırıklığına uğramazlar.