Genç bir kız, bir dergâha, dervişi dinlemeye gitmiş. Derviş, o gün, ‘Tanrıya nasıl dua edileceğini anlatıyormuş; “Dualarınızın kabul olmasını istiyorsanız, Tanrı’dan kendiniz için bir şey istemeyin. Başkaları için bir şey isteyin. Bununla birlikte kalpten dua edin ve merhametle isteyin,” demiş.

            Genç kızın en büyük dileği, münasip bir koca bulmakmış.  Zaten evlilik yaşı geçmek üzereymiş. Üstelik çok alımlı olmadığı gibi ailesi de fakirmiş. İşinin biraz Allah’a kaldığının farkında olan kız,  ‘Şimdi, Tanrı’ya, dervişin söylediği gibi, nasıl dua etmeli,’ diye düşünmüş.  Sonunda bulmuş;

            “Tanrım, anneme iyi huylu, zengin bir damat ver,” demiş.

            Genç kızın duası kabul olmuş mu bilmiyoruz ama çoğu insan istediklerinin olması için, tanrıya dua eder.

            İstedikleri olsun diye Tanrı’ya dua edenler, galiba Tanrı’yı, isteklerini yerine getiren bir güç olarak görüyorlar. Böyle düşünenlerin kimi para istiyor, kimi düşmanının canını almasını istiyor, kimi sınavı kazandırmasını istiyor, kimi güç, kimi mevki istiyor.

            ‘Dünyada kaç insan varsa, o sayıda Tanrı tanımı vardır,’ derler. Herkesin kendine göre bir tanrı anlayışı vardır. Bununla beraber büyük çoğunluk, Tanrı’yı, sanki yukarıda oturmuş, kullarını izleyen, gerektiğinde duruma müdahale eden aksakallı biri gibi görüyor. Tanrıyı böyle görenler, dara düştüğünde, ‘Galiba Tanrı başka bir şeyle meşgul, o yüzden beni göremiyor,’ diye düşünüp, dua ile isteklerini duyurmaya çalışıyorlar. Eğer duası kabul olursa, ‘Ben iyi bir kul olduğumdan tanrı beni duydu,’ deyip seviniyor, olmazsa, ‘Tanrı’yı gücendirecek bir kabahat işlemiş olmalıyım,’ deyip üzülüyor.   

            Kendi göbeğini kendi kesmekten aciz insanlar, duayı bir istek dilekçesi gibi kullanıyorlar. Her dara düştüğünde Tanrı’ya müracaat ediyorlar. Böylece, pek farkında olmasalar da, Tanrı’nın verdikleriyle yetinmemiş, kendilerine torpil istemiş, hâşâ, Tanrı’ya akıl vermiş oluyorlar. 

            Tanrı, insana mucizevî yetiler vermiş, muazzam işleyen bir düzen vermiş. İnsan kendine verilen kapasitenin farkına varsa, Tanrı’dan bir şey istemek için değil de, sadece şükretmek için dua ederdi.